“Als verpleegkundige thuis werken? Tuurlijk kan dat en het is mooier dan ooit!”

Voordat Benny en Petrieneke hun gezinshuis begonnen, werkte Petrieneke als verpleegkundige in de zorg en had Benny een leidinggevende functie in de grafische sector. We hebben samen altijd de overtuiging gedeeld dat we veel liefde en ruimte in ons hart hebben voor kinderen. Of het nu onze drie eigen kinderen zijn, of kinderen die we een plekje bieden in ons midden. Zo zijn we eerst zeven jaar pleegouders geweest.

Maar er bleef iets kriebelen. We zochten naar een manier waarop we de zorg echt op onze eigen manier konden doen. En ook in mij ontstond een nieuw verlangen. In mijn rol als verpleegkundige kon ik niet meer alles kwijt wat ik te geven had. Er kwam steeds meer administratie bij het dagelijks werk, ik kon minder uren aan het bed doorbrengen en ik had minder tijd om het mijn patiënten zo comfortabel mogelijk te maken. Daarnaast moest ik regelmatig nacht – en weekenddiensten draaien, en die combinatie met mijn gezin en pleegkinderen thuis vond ik heel lastig.

Vanuit jeugdbescherming kwam de vraag of wij wilden zorgen of een plekje wisten voor een meisje met een stofwisselingsziekte. Zij was volledig afhankelijk van sondevoeding en toezicht. Naast alle zorg die wij op dat moment al hadden en onze banen, konden wij niet voor dit kindje gaan zorgen. Ook een andere plek bleek heel lastig te vinden. Hier is ons verlangen geboren om deze kinderen een plek te bieden waar ze kunnen en mogen opgroeien binnen een zo normaal mogelijk gezin. Het idee van een medisch gezinshuis werd geboren.

Zorgmuiters dacht met ons mee

Want goede zorg willen verlenen is één ding, maar we wisten niet goed waar we moesten beginnen. In een van de eerste gesprekken met David en Maarten hebben we op tafel gelegd wat wij graag wilden: een medisch gezinshuis. Echt een plek waarin kindjes terecht kunnen die anders onnodig lang in een ziekenhuis liggen, in een instelling terecht komen of jaren b op een crisisplek blijven. Het is onze diepste overtuiging dat geen enkel kind alleen mag zijn. En al helemaal niet als het om een ziek kindje gaat. Hoe mooi is het om een plek te creëren waar medische zorg kan doorlopen, maar wel in een warme thuisomgeving. Waar ik als verpleegkundige mijn oude geliefde vak kan uitoefenen op mijn manier, in eigen regie en met alle tijd, liefde en aandacht die ik in me heb! Gewoon tussen en samen met onze eigen kinderen verzorgen we nu drie kindjes die meerdere keren per dag medische zorg nodig hebben. Dat varieert van medicatie geven tot sondes verwisselen, van infusen aansluiten, tot ingrijpen en anticiperen bij calamiteiten Wanneer het nodig is, gaat of Benny of ik met een van hen naar het ziekenhuis om daar met een vast team van artsen de complexere zorg voor hen te organiseren.

Vanuit Zorgmuiters krijgen we alle ondersteuning die we nodig hebben, zodat wij ons hart en handen vrij kunnen maken voor dat waar we goed in zijn: het bieden van de beste zorg voor deze kwetsbare kindjes. We voelen ons gesteund door een team van professionals, zodat we de kinderen die zo toe zijn aan een veilige tweede start in het leven, warmte en geborgenheid kunnen geven.

Voor ons gewoon bijzonder en bijzonder gewoon

Bekenden vragen wel eens hoe wij het allemaal geregeld krijgen, terwijl ook onze dagen uit 24 uur bestaan. Maar voor ons is dit gezinshuis het mooiste wat ons kon overkomen. Samen met onze drie zoons mogen we iedere dag uitdelen van het goede dat we zelf hebben gekregen. En we krijgen er zoveel voor terug! Die lieve blije koppies iedere dag, daar genieten we volop van samen. Benny en ik zijn fulltime gezinshuisouders. Dat betekent dat er bij spoed altijd een van ons mee kan naar het ziekenhuis. En altijd is de ander dan thuis bij de andere kinderen. Dat geeft een ontzettende vrijheid en rust. Ik denk soms wel eens: hoe deden we dit toen we nog allebei buiten de deur werkten? Geef mij maar dit leven! Het helpt wel dat we allebei niet bijzonder gehecht zijn aan acht uur slaap per nacht. Regelmatig gaat een van ons er even uit om de medische apparatuur te controleren, of om even een troostende aai uit te delen. We weten inmiddels niet beter en we dragen het echt samen. De artsen die bij onze kinderen betrokken zijn volgen hen nauwgezet en zijn zeer tevreden over de ontwikkelingen die ze doormaken. Ik hoop ook echt dat meer ouders de optie van een medisch gezinshuis serieus willen overwegen. Thuiswerken als verpleegkundige, het kan dus gewoon!

Heel veel liefde en een portie anticiperen

Je hoeft echt geen superheld te zijn om een medisch gezinshuis te starten. Het allerbelangrijkste is dat je als ouders en als gezin overtuigd bent dat je kunt uitdelen van al het goede dat je hebt. Dat je beseft dat je met jouw huisje het kruisje kan dragen van een ander huisje, zo lang je het maar samen doet. Een beetje houden van het onverwachte, dat helpt ook. Geen dag is hetzelfde, bij een spoedopname laat je alles vallen en neemt de ander het roer over thuis. Durven handelen en besluiten nemen, en vertrouwen hebben in jezelf en het team om je heen. En verder? Heel, heel veel liefde in je hart voelen voor die kinderen die om wat voor redenen dan ook hunkeren naar een tweede start. Die hunkeren naar veiligheid, naar het leren omgaan met emoties, naar stabiliteit en vertrouwen om zich naar de wereld te openen. Naar kind kunnen zijn, zorgeloos spelen, stout zijn, grapjes maken en naar foutjes maken en je tegelijk geborgen weten. Daar aan bijdragen is onze levensvervulling geworden en we willen voor geen goud met iemand ruilen!